65. Praktyka Cnoty Serca 6. Dzielność

 

” Przez całe życie poszukujemy całkowitego siebie spełnienia
Wędrujemy wieloma ścieżkami… w blasku i smugach cienia
Jednak to MY wybieramy ścieżki, po których stąpać chcemy
Kiedy tą prawdę zrozumiemy,  wtedy szczęśliwi będziemy „
(HERMES)

Dzielność jest jakby energią w służbie wartości moralnych,  jest fundamentem charakteru,  dzięki któremu możemy budować lepszy świat – świat, w którym takie określenia jak empatia, wybaczenie, współodczuwanie, prawda,  etyka  nie są pustosłowiem …
Ludzie dzielni – dzielni w pracy zawodowej, dzielni w życiu codziennym, dzielni w gospodarowaniu, w poczynaniach społecznych – to ludzie, którzy powinni stanowić ideał nas wszystkich…

Etymologicznie „dzielność” związana jest z „dziełem” – dzielnym jest więc ten, kto dobrze spełnia przynależną sobie funkcję, ten, kto zdolny jest do dokonania dzieła,  którym wyraża swą wartość i dobroć,  spełniając właściwe sobie działania.

Dzielnym może też być np. pies,  język,  charakter,  może być też dzielna pomoc, w szczególności zaś umysł a także  intelekt, którego działaniu można przypisać wszystkie przymioty dobrego  spełniania siebie…

Dlatego też słowo to, choć  może dzisiaj brzmieć nieco archaicznie, stanowi  nasz rodzimy  ekwiwalent dla greckiej „arete”, tłumaczonej również jako „cnota”, „doskonałość”…

Mowa jest więc o „dzielności intelektualnej” i „dzielności etycznej”, gdzie pierwsza pozwala nam poznawać prawdę, druga – dokonywać właściwych wyborów, działań…
Pierwszą zdobywamy  poprzez naukę, drugą – poprzez przyzwyczajenie, poprzez stawanie się dzielnym w związku z  dokonywaniem działań urzeczywistniających dzielność.

Tak jak kamień wrzucony do wody – tak każdy z nas wytwarza w swojej  Rzeczy Istności  fale i kręgi  energetyczne.

Pamiętajmy , że fale te mogą zakłócić spokój innych Istot.

Pamiętajmy również,  że odpowiedzialni jesteśmy za to, co wkładamy do swego kręgu i o tym, że nasz krąg styka się z innymi.

Musimy więc żyć w taki sposób, aby pokój pochodzący z naszego kręgu przenikał do innych, z całym swoim błogosławieństwem.   Kręgi pochodzące ze złości lub zawiści będą promieniować te uczucia na inne kręgi –  a odpowiedzialność za to spada na nas, gdyż  cokolwiek  dzieje się wewnątrz nas – rozchodzi się na cały świat – przekazując bądź piękno – bądź niepokój innym kręgom życia. Samotność jest złudzeniem bo energie naszych myśli,  nieustannie łączą się z energiami myśli  innych ludzi,  łącząc się z ich losami i na próżno staramy się  je odepchnąć…

 „Ten kto biernie akceptu­je zło, jest za nie tak samo odpowiedzialny, jak ten, co je popełnia.”

Należenie do mniejszości – nawet jednoosobowej – nie czyni nikogo z nas szaleńcem. Istnieje prawda,  istnieje też fałsz,  dopóki jednak  jesteśmy w stanie dzielnie wytrwać  przy prawdzie, którą dyktuje nam serce – nawet wbrew całemu światu – pozostajemy  na właściwej drodze, bo wiele spraw wygląda zupełnie inaczej z wierzchołka drzewa niż od strony korzeni…

Bywa czasami, że droga ku zrozumieniu lub szczęściu wiedzie poprzez cierpienie.
Bo kiedy pod koniec życia „patrzymy wstecz” nie tyle na minione dobre dni, ale właśnie na te trudne, na życiowe sztormy, widzimy, że to one uczyniły nas tymi, kim dzisiaj jesteśmy.
Jak mówi chińskie przysłowie:

„Jeśli chcesz oglądać tęczę, musisz dzielnie znieść deszcz”

” Wolność byłaby  bezużyteczna, jeśli nie ćwiczylibyśmy jej jako postacie podejmujące decyzje…

Jesteśmy wolni, żeby zmieniać opowieści, które przeżywamy. Ponieważ jesteśmy postaciami autentycznymi, a nie zwykłymi marionetkami, możemy wybrać określające nas historie.

Jesteśmy jednocześnie współautorami i postaciami. Niewiele rzeczy tak dodaje otuchy jak świadomość, że wszystko może wyglądać inaczej i że my mamy w tym swój udział ” – Daniel Taylor.

„..Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, …                                

Gdybym też miał dar prorokowania  i znał wszystkie tajemnice,… 

I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,  a ciało  wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał,  nic bym nie zyskał.

Miłość cierpliwa jest,  łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,  nie szuka poklasku, nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,  nie szuka swego,  nie unosi się gniewem,  nie pamięta złego;   nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,  wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję,  wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje,  [nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,  lub jak wiedza, której zabraknie.
Po części bowiem tylko poznajemy,  po części prorokujemy.
Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,  zniknie to, co jest tylko częściowe…”